Biricik Atam'ın ellerinden, gözlerinden öperim..

Ben bu sabah mutlu oldum; yürüyerek iş yerine geliyordum ve insanların istisnasız hepsi saat 9.05'de saygı duruşundaydı. Yer gök durmuştu sadece martılar geçiyordu.. Onlar taşıyordu sana, bana, ona hüznü hepimize yayıyorlardı..

Bir kayıp ancak bu kadar büyük olabilir..

ve anlam, zamanla ancak bu kadar değer kazanabilir...