Bugün değil, haftanın üç dört günü kendim için harika bir şey yapıyorum. Yeğenlerimi öpüyor, onların o saf ve güzel kokularını içime çekiyor, huzurla doluyorum. Açıkçası o zaman yaşadığımı hissediyorum. Tüy gibi ince saçlarını öpüp o minik başlarını bağrıma yaslıyor ve diyorum ki: "Eğer bebekler olmasa idi, dünya yaşanılır bir yer olmaktan çıkardı." Onların dişsiz ağızlarıyla acemice fakat şahane gülüşleri, gözlerinin içindeki parıltı, minik ellerini her fırsatta saçıma dolamaya çalışmaları, yanaklarını sıkarak sevdiğimiz için yüzümü var güçleriyle sıkıştırarak sevmeye çalışmaları, oyuncak köpekle oynasın diye elini uzatmaya çalıştığımda korkarak yavaşça ellerini omzuna çekmesi, esnemeleri,şımarıklıkları ve daha sayamayacağım bir sürü sebep beni hayata bağlıyor. Sanırım birinin hayata inanması için bebekle uzunca vakit geçirmesi gerekiyor