Bu gün Perşembeydi.Sabah pırılpırıldı.Umut dolu ,bahar dolu bir gündü.Belki durgunduk,belki de sessizdik ama gülümsemek için bir çok bahanemiz vardı.Bir arkadaşım emekli olmuştu,artık kira parasını düşünmeyeceği için çok mutluydu.Bir başka arkadaşım bitmeyen aşkını gözlerini kapatıp düşteymişçesine anlatıyordu.
....
Oysa ne sıradan bir gün. olabilrdi bu gün...Bombalar patlayıncaya dek.

Bomba içimize düştü.Bir anda sürek avında olduğumuzu düşündük.Herkes belki temkinli bir duruşla yakınlarını aradı.Yapabildiğimiz birbirimizn gözlerine bakıp susmaktı. Yakınımızdaki caddeden her ambulans geçişinde kanadık.Gülüşlerimiz sessizlikte unutuldu.

Daha dün ve aynı saatte oradaydım.Konsolosluğun karşısındaki kafede öğlen yediğim sandöviçin ne hoş sunulduğunu düşünmüştüm.Baharatlar,küçük küçük sebzeler....sıradan şeyleri daha güzel sunmak diye bir hoşluk kalmıştı içimde..

İstanbul bu gün sadece bomba seslerininin kulaklarımızda yankılandığı gün olarak yaşandı.Sürek avı,umutsuzluk,korku.........


İçimizden ambulanslar geçiyor..........