pencere

gece lamasının aheste ritimlerle titreyen ışığı,
gecenin tedirginliğini kırıyor az da olsa ve yavaştan.

“nedendir bu kaçış ?“ diye soruyor içimden biri,
“devinmesi mi doğanın durmaksızın ?” ve devam ediyor,
“dört duvar arasındaki yalıtılmışlığımızın
amansız bağlılığına gösterge midir,
sımsıkı örülmüş duvarlar üzerindeki pencere..?”

odamdayım…ve içimde birileri,
birbirinden çok uzak…

tüm nesnelerin suskunluğu,
ve sessiz ve durağan ve beni izlercesine,
güvende mi hissettiriyor acaba bana,
bana itaat edecekleri düşüncesi.
ya da iyi mi geliyor o bendeki birine,
birinde yanıt yok, diğeri ilgisiz,
ve belki de evet öteki için…

ama bilmesem hani hemen oracıkta,
bir bakış uzağımda penceremden,
ve onun saydamlığıyla tanık olmasam,
gövdesinde bir ağacın salınımına,
bulutların yolculuğuna başı boş
ve bir hayatın akışına büsbütün,
boğulmaz mıyım bütün benlerle,
bu karanlık suskunluğun içinde…

merhaba.

(Belma kızımın düz yazısından izniyle uyarlama)