Kime gönül açsam muhannet çıktı
Yürek nektarını yerlere döktü
Gönül ne çektiyse nankörden çekti

Her gördüğüm düşü “o”na yorarım
Gözü gönlü bir olanı ararım

Allah’tan korkmalı arı bilmeli
Bize ait olan bizde kalmalı
Davet beklemeden kendi gelmeli

Gece gündüz hayalini kurarım
Gözü gönlü bir olanı ararım

Cismine güvenip büyüklenmesin
Adı ağızlarda sayıklanmasın
Sebepli sebepsiz ayaklanmasın

Kurda kuşa her dem “o”nu sorarım
Gözü gönlü bir olanı ararım

Hesapsız kitapsız gerçek sevgiye
Menfaatten ari halis duyguya
Vefalı insanla kara yazgıya

Ömür boyu her an selam dururum
Gözü gönlü bir olanı ararım

Küçüğünü büyüğünü bilenin
Mutluluğu Hak yolunda bulanın
El değmemiş gül bahçesi olanın

Bahçesinden gonca güller dererim
Gözü gönlü bir olanı ararım

Ahd-ı peyman üzre söz söyleyene
“Sözüm namusumdur benim” diyene
Sözünden dönmeyi haram sayana

Emreylesin derhal canım veririm
Gözü gönlü bir olanı ararım

Doğruyu yanlışı kendi seçenle
Menfaatten, maddiyattan geçenle
İhanetten köşe bucak kaçanla

Mutluluğa durmaksızın yürürüm
Gözü gönlü bir olanı ararım

Özünden tevekkül, iman taşanda
Günde beş kez Yaradana koşanda
Yunus Emre tezgahında pişende

Yücelerin yücesini görürüm
Gözü gönlü bir olanı ararım

Anlattım gönülden gelip geçeni
Mevlam utandırmaz gönül açanı
Aşk şerbetin üç nefeste içeni

Kuş tüyüyle saf ipekle bürürüm
Gözü gönlü bir olanı ararım


31.07.2007 / ANKARA