Konar göçer bir yalnızlığın pençelerinden aldığım
Alnımdaki izler
Yalnızlığımın vesikası
Küfür edebiyatı yapmaya meyleden bir dudak
Titreyen bir elle
Susturuluyor
- iyelik yoksunuyum –
ve gece karanlık
gece yine örtmüyor
titreme
yalnızlığım seni ısıtacak
diyorum,
titriyor.
Hınca hınç yalnızlıkta
Termometreler ölçmüyor.
Gömülmeyi reddeden bir naaş gibi
Tabutunu tekmeliyor.
Ama sen öldün?
İhanet seviciler kılıyor namazını

Bas kahkahayı
İşte tam da bu karedir;
Dünyanın ahlakı.

Bir şehrin arınması ne kolaydır, ben arınamıyorum. Şehirle mukayese çabası. Dolup dolup yağmam lazım; yağamıyorum. İşte bu da cabası.

Kirlilik oranım şehre meydan okuyor. Siyah diyorlar, kiri saklar. İçim dışım siyah, görünmüyorum.

Şehir beni affet
Anne
Sen de.

Oysa siz bilmezsiniz
Bela türküleri söylerken dilim
Hasret türküleri geçer gönlümden.
ne farkeder.

Tenini kutsarken bir yağızın
Üzerinde yakılan mumları
Söndürmeye yetmez nefesim.
Ücralardır meskenim.
İrin tükürüyor fikrim.

Affet.

" her şeyi anlıyorum… ve bu beni öldürecek "