Lodos, poyraz, karayel, yıldız, keşişleme...
Rüzgar gereğinden çok yer kaplıyor yaşamımızda.
Yelkenlileriz, yeldeğirmenleriyiz, rüzgargülleriyiz... Rüzgarla yol alır, işe yararız. Ve rüzgar yüzünden batar, bozulur, kırılırız.
Ya da çınar dalından düşen kahverengi yaprağız; rüzgarla savruluruz...
Kimi zaman direniriz rüzgara, aksi yöne gitmeye çalışır, hatta bazen başarırız. Kimi zamansa bırakıveririz kendimizi, nereye götürürse...
Umut dediğimiz şey, meteorolojik bir tahmindir aslında.
Rüzgarların yön değiştirmeye başladığı, mevsimin döndüğü bugünlerde, ülserimin azdığı o çok eski günlerdeki gibi bir ağrı, bir huzursuzluk, bir isteksizlik... Dışarı çıkamamış, boğazımı yakan bir “yeter artık!” çığlığı...
Bir yürek üşümesi...
Sanki rüzgar içimden içime esiyor gibi...

Not: THS'deki 5000. mesajımda güzel birşeyler yazmak istedim, olmadı. Suç rüzgarda.