Alıntı: Yazan av.ismaildeger Konu oldukça ciddi. Kendi varlık felsefemizi layıkıyla yapmalıyız. Geçmişteki, gümüzdeki ve özellikle de gelecekteki rollerimizi, ülkemiz ve diğer ülkelerdeki avukatların durumlarıyla beraber, değişen sosyal-ekonomik-teknolojik koşullarla birlikte ele almalıyız. Tartışması yapılan konu ile ilgili dün bir kitap aldım. Alır almaz okumaya başladım, henüz başlarındayım kitabın ancak mesleğimizle ilgili Sayın Ömer Sinikan'ın kine benzer tespit ve görüşlerde bulunuluyor. Kitabın adı; "21. Yüzyılda Avukatlık ve Baro Eleştirel Bir Değerlendirme Haluk İnanıcı" Okumanızı tavsiye ediyorum. Saygılarımla.

Keşke okusaydım o kitabı, kısmetse okuruz inşallah...

Şimdilik aklıma gelen şu düşünceleri sizlerle paylaşayım ki; KENDİMİZE ÇOK BÜYÜK BİR MİSYON VE VAZİFE BİÇMEYELİM...

Hani bazı Türk filmlerinde olur ya, çocuğun biri yakınlarından biri haksızlığa uğradığı için avukat olmaya karar verir ve ŞU ADALETSİZ VE ZALİM DÜNYAYI BEN DÜZELTECEĞİM, HAKSIZLIK EDENLERLE MÜCADELE EDECEĞİM der...

Çoğu zaman biz avukatla da kendimizi o çocuk gibi görürüz ve adaletsiz olan her şeyi düzeltebileceğimiz zehabına katılırız... Sonuç mu? Yorgun ve yıkılmış bir savaşçı olarak terk-i silah ederiz... Boşanma şartları oluşmadığı ve müvekkilimiz de boşanmayı hiç istemediği bir davada müvekkilimiz mahkeme kararıyla boşandırıldığında, suçsuz ve günahsız bir vatandaş haksız yere tutuklandığında,vb... İşte tüm bu olanlar karşısında kendimizi ADALET DAĞITANLARIN karşısında ACİZ, GÜÇSÜZ, İRADESİZ hissederiz ve müvekkillerimize hitaben: NE YAPABİLİRİM Kİ, KANUNLARI BEN İHDAS ETMİYORUM Kİ, KARARI BEN VERMİYORUM Kİ, deriz...

Çünkü biz avukatız... Ne kanunu yapan kişileriz ne de o yapılan kanunları hadiselere tatbik ederek hüküm verenleriz... Biz sadece yardım ederiz... VATANDAŞA HAKKINI BİLDİRİR, HAKİME DE HAKKI HATIRLATIRIZ... Gerisi laf u güzaf...