Aşk, en çok yokluğu ile kendinden bahsettiren değil miydi?

Tıpkı kışın, yazın özlemi ile yaza dair ...-lerin; susuzken, suya özlem ile nehirlere, çağlayanlara, hiç olmadı bir bardak suya dair .....-lerin fikre ve zikre gelmesi gibi...

Hani herşey aksi ile varoluyordu ya..

Hani gündüzü var eden gece,
umudu var eden umutsuzluk,
mutluluğu var eden mutsuzluk,
iyiyi var eden kötüydü ya..

O misal işte...

En çok "aşka gelen", aşkısızın ta kendisi miydi?