Ne vakit karanlık semaya baksam,
Semadan gönlüme taşar gözlerin...
Bütün engelleri karşına diksem,
Dev gibi dağları aşar gözlerin...

Kederi, tasayı, şüpheyi boğar,
Sanki kanatlanıp göklere ağar,
Hasret ikliminde gün gibi doğar,
Parlar adın gibi ışır gözlerin...

Bazen çok uzaktan, bazen yakınca,
İşveli, edalı, nazlı bakınca,
Cismi tutuşturup, ruhu yakınca,
Parçalar gönlümü, deşer gözlerin...

Başka bir aleme, ile götürür,
Büyük lokmaları bir bir yedirir,
Hayır diyecekken evet dedirir!
Nurlanıp ışıldar, coşar gözlerin...

Ufukta görünen dertken, kederken,
Unutmaya yemin billah ederken,
Sensizliğe koşar adım giderken,
Bir anda aklıma düşer gözlerin...

Bu cismim sürekli sensiz kalsa da,
Bütün çiçeklerim bir bir solsa da,
Dünyamdaki herkes, her şey ölse de,
Özümde her zaman yaşar gözlerin...

2 Mart 2007 / ANKARA