intiharın beşiğinde
1-
günlerden pazartesi ertesi. adına salı diyorlar. akşamüstü. pis bir yağmur var. bütün kirlilikleri bünyesine toplamış sonra da sanki sadece benim üzerime yağıyor. neonların yüz kızartıcı şımarıklığına alışamadım bir türlü. denizin getirip getirip beynimde patlattığı dalgaların aya sırnaşması, bir travestinin kabaran yalnızlığı ile yankılanan kart sesini anımsatıyor. dilimde kar tadı var. bütün güdülerim eşgüdüm halinde güdülüyor. bir sürüde çoban ya da koyun olmam gerektiğini fısıldayan tarih kitaplarının tozlu nefesleri tıkıyor kulaklarımı. bütün kemirgenlerin tıkırdayarak geçtikleri şu gök, üstüme devrilecek birazdan. birazdan kabaran dalgaların şehvetine uyup çırılçıplak bırakacağım kendimi denizin kollarına. dünyanın bütün meridyen ve paralellerini ellerimle çizmiş kadar yorgun hissediyorum kendimi. ve çizdiğim yapay çizgiler üzerinde insanlar bir birinin kanını yalıyor iştahla. ırzına geçiliyor gecelerin. yasa koyucular yasal uykularında mutlu düşler görme umudundalar. oysa hepsi kendi kabuslarına uyanıyorlar uyumakla birlikte. pis bir yağmur var. ürkek çobanları ve koyunları ıslatma uğraşında. beceriksiz bir yağmur.
kurduğum cümlelerin kudurganlıklarını seviyorum ve hepsini küçük harfle beziyorum. sona ve başa gelmişlere belki böyle eşit davranabilirim birazcık da olsa... oysa ne fark eder ki hangi harfin kaçıncı sıraya yerleştiği, sadece kurulmak için kurulmuş gereksiz bir cümlede. yüklemini ortaya getirip devirdiğim cümlelerin çığlıkları ilişiyor hayatımın kamburluğuna. ve her akşam yorgun dolmuşlarla taşınıyorum evime.
her salı biraz daha katran kokuyor üstüm başım...
(bin bir delinin birinin günlüğü'nden)
e. a