|
|
|
|
|
|
Bunun disinda iscinin yillik ucretli izne cikartilmasinda bence de hicbir mahasur yoktur. Zira iscinin menfaatine ters dusen bir durum da soz konusu degildir.
|
|
 |
|
 |
|
Konuya ilişkin dün yazmış olduğum yukarıdaki düşüncelerimin hakkaniyete çok da uygun olmadığının farkına vardım. Bu itibarla, bazı çekincelerimi paylaşmak isterim. Şöyle ki;
Esasında, Yıllık Ücretli İznin varlık sebebi, işçinin dinlenme hakkıdır. Ve bu haktan VAZGEÇİLEMEZ. Dolayısıyla, işçi bu hakkını PARASAL bir yatırım olarak değendirip biriktiremez.
Keza, mevzuata ve Yargıtay uygulamasına göre, işçi iş akdi devam ettiği sürece hak ettiği yıllın izinden vazgeçemez, iznin karşılığı parayı talep edemez. Diğer yandan, işveren de, yıllık izni "geç de olsa" kullandırmak zorundadır. Bunun yerine -iş akdi devam ettiği müdetçe- parasını veremez. İşverenin yıllık izni mevzuata uygun şekilde kullandırmamasının müeyyidesi idari para cezasıdır.
Hasılı, süresinde kullanılmayan yıllık izin hakkının yok olması gibi bir durum söz konusu değildir.
İş akdi devam ettiği müdetçe işveren bu hakkı "izin" olarak kullandırmak zorundadır. Bu sebeple de, soruya verilen yanıtlar aslında (bence) yanlış değildir.
Mevcut yasalara ve Yargıtay uygulmasına göre, işçiye kullanmadığı izinler topluca kullandırılabilir.
Benim çekincem ise şu noktadadır:
İzin hakkı DİNLENME olgusuyla sıkı sıkıya bağlıdır. Örneğin bir yıl çalışan işçi, bir sonraki yıl aynı performansla çalışmak çin 20 gün dinlenmeye ihtiyaç duyuyorsa, 10 yıl çalıştıysa 200 gün dinlenmeli diyemeyiz. Bu sebeple işçinin dinlemenme hakkı, onun için eziyet haline de döndürülemez.
Bu hususun DİNLENME çerçevesinde tartışılmasının yararlı olacağını ve hakkaniyete uygun bir çözüm için katkı sağlayacağını düşünüyorum.
Saygılarımla,