Sorunun burada gündeme getirilmesine binaen ve “bu işin içinde bir bit yeniği var” havasını teneffüs etmem hasebiyle yanıt veriyorum:

Öncelikle, eğer ki; icra müdürü, dosyadaki parayı, alacaklı vekiline ödemiş olsa, bu, mutat bir işlem olmuş olur. Burada gündeme getirilmezdi. Bu itibarla (a) şıkkını eliyorum.
İkinci olarak, (b) şıkkını ele alırsak, ya da (b) şıkkını hiç ele almadan eleyelim.
Şu halde elimizde iki seçenek kaldı: “Aslında bu ikisi arasında tercih yapmakta, çok fazla kafa patlatmaya da gerek yok. Gerek yok; çünkü bu iki şık arasında bir derecelendirme söz konusu. (Ya da usul hukukundaki tabiriyle terditli bir durum söz konusu) Şöyle ki; kendimi icra müdürünün yerine koyduğumda, öncelikle daha fazlaya ilişkin olan hakkımı kullanırım. Eğer ki; bu hakkım kabul edilmeyecek olursa, ondan sonra tali olan hakkıma geçerim. Dolayısıyla, “Alacaklı vekili geldi. Dosyadaki paranın kendisine ödenmesini talep etti.” şeklindeki bir talep üzerine, icra müdürü, parayı kendi alır ve alacaklı vekiline teşekkür eder. Ne olduğunu anlayamayan alacaklı vekili ani bir hamle ile karşı atağa geçer ve bunun üzerine icra müdürü: “İyi tamam o zaman, ne demek istediysen beyan et de anlayalım der ve karşısındaki kişiyi Türkçe’yi doğru kullanmamakla suçlar.” Şu halde, sorunun yanıtı iki şıkta da yer almaktadır.

İşin aslına baktığımızda ise, söz konusu cümlede, -her ne kadar da yanlış anlaşılmalara müsait bir yapıyı haiz olsa da- paranın verileceği kişinin alacaklı vekili olması gerektiği dile getirilmiştir. Anlatılmak istenen meram, tam olarak dile getirilmeye çalışılsa, cümlenin ritminde sakatlıklar doğabilir. Cümlenin sarf edildiği yeri de göz önüne aldığımızda, söz konusu cümlede “kendisi” ibaresi ile anlatılmak istenenin “alacaklı vekili” olduğunu anlamamız gerekir. Bununla birlikte, söz konusu cümle, farklı bir ortamda zikredilecek olsa, -o ortamın şartları, bu cümlenin yanlış anlaşılması sonuçlarını doğurabilecek mahiyette ise- daha açık biçimde ifade edilmesi lazım gelebilir.