Keditırnaklarıymış üç saksının ikisinden fışkıran en doğal halleriyle, tabii bunların, ortalıkta dolaşan senin ilk gaflet anında masaya fırlayarak önündeki peyniri kapıveren kedi canlılarıyla ilgileri yok, üstelik neden bu adı almışlar tuhaf geldi bana…

Uzun ahşap masadaki sandalyemi alıp evin arka tarafına dolandım, manzaralı bir terasa dahil ettim kendimi, göz hizamda enteresan bir şekilde lavantalar salınıyor, aralarda aşağıdaki setten boy vermiş ağacın dallarında göz kırpan birkaç çatlak nar… ya aşağıdaki bağ, üzümlerinden sağılmış çırılçıplak dallarıyla birbirine yaslanmış da horona durmuş gibi asmalar… ama sessiz, ama kıpırtısız, yani öyleyken donmuş kalmışlar sanki. Peki, az önce pantolon kotuma damlayan şarabın kırmızıyken mora kesilen damlasını nasıl çıkaracağım şimdi? Boşver diyor altı kişinin beşi, hadi yürüyüşe çıkalım rüzgâra karşı, sözlerimizi burada şu masanın üzerinde bırakalım, boş şarap kadehleri kalsın ama peynir tabağını kaldıralım, kapıları kapatalım ama kilitlemeyelim, belleklerimizi alalım yanımıza yeter, ama burada kimse yolunu yitirmez ki?

Yıllar önce buraya daha iskeleye ayaklarını basar basmaz; İşte bundan sonra yaşayacağımız yer! diyen, diyebilen ve öyle de yapan o dışarlıklı kadın ve adam olacak hali yok hiçbirimizin. Boşver, güneşi giymişiz ya sırtımıza, alıp götüren ıssız yolun yalnızlığında yokuş aşağı bırakalım hayallerimizi, nasılsa deniz uzaktan kuşatmış geçmişimizi, kaleye bile sığınmaya gerek yok, yerlere dökülmüş dost selamlarını toplasak yeter.