insanlar ne zaman yalan söylemekten vazgeçerse ben kan dökmekten o gün vazgeçeceğim.beyaz bayraklar sallanacak yorgun gökyüzümde..bir rüzgarla silebilir miydim sence ihanetin izlerini?çölde dağılan zavallı kum tanecikleri gibi..öyle zavallı görmek isterdim çehreni...bir bıçak kesiği,tek derin bir çizgi..yavaş yavaş akan taze yalanlar....ihanetin yalanın gezdiği damarlardan ağır ağır kanlar damlayacak...ellerimle buruşturup attığım hayaller umutlar...tek bir mevsimde solacak...güzel bir güz tablosu çizeceğim...yılgın ve suskun dökülecek yapraklar...gökyüzü bulutlardan yoksun...terk edilmiş tahta bir bank üzerinde matem rengi saçlarıyla bekleyen zavallı bir kadın...gözlerinden akan bir damla yaşı görebiliyor musun?yalnızlığına tek çare sigara..avuntum derdi hatırlıyor musun?ben avutabilirim diyordun...ne kadar çok yalan söylüyordun...hepsi güzeldi inanmak kolaydı..ben acemiydim oysa sen ustaydın..kaç kervan geçti harap hanlardan..sen kaçının ardından ak mendil salladın..ve kaç ruhu böyle esir aldın...tablo eksik kaldı...kadın neden yapayalnız ıssız bir yamacın ortasında?neden sen onunla olamadın...yalancı bir bahar vaad ettin..umutlar ektin çorak vadilerde...susuz bıraktın...güneş çoktan el çekmişti dağların yamacından...sen her sabah pencereleri ardına kadar açardın...karanlıktı oysa ki ruhun...ay ışığında aydınlanmaya çalıştı...oysa sen hayallerimde bile yoktun..onlar bile terk etmişti beni..güçsüzdüm biliyordun...umudumdun inancımdın hayatımdın..şimdi bunlardan arda kalanım..neyim kimim neydim kimdim..hiçbir şey bilmiyorum..öyle bir hastalık ki bu...gözyaşım olsa akıp gitmiyor..bir damla zehir olsa bile öldürmeye yetmiyor..