Ne vakit bir yerden gitmeyi düşünsem (Bu da kaybolmanın bir türevi), Kavafis'in "Bu şehir arkandan gelecektir" dizesi aklıma gelir. Gitmeler çare değil derim sonra kendi kendime, çare sende, sizde. Tıpkı bir Necatigil şiirinde de, aynıyla geçtiği gibi: -Çare sizsiniz-.

Yine de geçmişte birden fazla gitmişliğim de olmuştur. Şehirler bir süre ardımdan gelmişse de, bir süre sonra etkisini tümden yitirmiş, sıradanlığın tozuna bulanmıştır. Buna bir tür kendinle ve geçmişle barışmak -uzlaşmak- da denebilir.

Hangi yoldan yürünürse yürünsün, hangi şehrin atmosferinde ruh yaşarsa yaşasın, her koşulda, zamanın içinden geçip giden, geçen zamanla zenginleşerek yola devam eden, bunu spontane gerçekleştiren -çoğu kez farkında bile olmayan-, hafıza yeteneğine sahip -ve bu yetiyi harmanlama becerisine-, belki de tek varlıktır insanoğlu. Biraz da bu nedenle kaybolma isteği geldiğinde, kaybolmanın imkansızlığını da bilmelidir. Nereye giderse gitsin, hafızası kendisiyle birlikte yolculuklarına eşlik edecektir -Bazen ünlem, bazen virgül, bazen nokta, bazen de "aç pencere" işareti etkisinde-.

Son sözleri Kavafis söylesin (Bir şairin tek bir şiirinin bütün alıntısı; FSEK na aykırılık oluşturmuyordu diye anımsıyorum )

Saygılarımla...



Şehir

Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin
bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.



Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

KAVAFİS

(Çeviren: Cevat Çapan )