((Ben çalışmayan bir annenin çocuğuydum. Öğlen eve geldiğimde annemin hazırladığı yemekleri yemenin keyfini doyasıya yaşadım. (Bir dönem kendi kızım bunu yaşayamadığı için acı da çektim.) Ama adıma alınan kararların tek ağızdan çıktığını keşfettiğim gün annemin de sözünün itibar görmesi için çalışıyor olması gerektiğini anlamakta gecikmedim. Ortaokulda başlayıp, mezun oluncaya dek, keşke annem de iş sahibi olsaydı dedim. Annemin, oku, çalış, iş sahibi ol temennileriyle büyüdüm. Şimdi kendi kızımdan duyduğum cümle -sitem bir yana-, "Anne, büyüyünce senin gibi avukat olmak istiyorum."
alıntı : av. şehper ferda demirel
( yanıtla dedikten snra alıntı yapamadığım için manuel alıntı yaptım kusura bakmayın )

alınan kararların tek ağızdan çıkması annenizin çalışmamasından kaynaklanıyor olamaz.bu olsa olsa annenizin kendini ev içinde kanıtlayamamasından kaynaklanıyordur. neden derseniz kadın veya erkek evlilik birliğinde kendine güvenirse, ille kendini kanıtlamak için aile birliğinde para gücüne ihtiyaç duymazsa bende varım diyebilirse o zaman güçlüdür diye düşünüyorum. benim annemde çalışmazdı fakat her söz annemin ağzından çıkardı. tamamen anaerkil bir aile yapısına sahiptik. ne kims annemi küçük gördü nede sözü geri plana itildi. kendini aile breyleri olan bize ve babama kanıtlamak içinde hibir zaman parasının olması şartının ardına sığınmadı. bende varım dedi. eşit şartlardayız sadece farklı görevleri yapıyoruz dedi . ve ben annemin derslerimizde okul çıkışı yaptığı yardımı eve dönüşte sıcacık anne kucağını, lkindi kahvaltılarımızı hiiiç unutamıyorum.mutlaka çalışan kadında sevgiyi, muabbeti, akşam yemeğindeki sıcaklığı verebilecek çocuğuna. asıl olan kadına olacak. kendisini yıpratacak, kendisine zaman ayıramıcak, ve çocuklarınında kendisininde hayatından kaçırdığı çook şey olacak.koşturmacalı bir çarkın içinde yuvarlanıp gidecek. ben şahsen yaşamın tatilini istiyorum. herşeyden tatil. eşten,çocuktan,anneden,kardeşten,işten. şöyle kısa bir molaaa lütfeeen... saygılar