Memur bir aileden gelen genç bir avukat olarak söylemeliyim ki, ben icra dairelerine girene kadar bırakın avukatların demesini, iş hayatında hiç kimsenin birbirine abi abla diye hitap ettiğini ne duydum, ne olabileceğini düşünmüştüm. Her zaman gülümseyerek ve dikkatli konuşurum insanlarla ama bunu işlerim daha rahat görülsün diye değil, kendim ve insanlar için huzurlu anlar yaratmak istediğim içindir. Ne makam, ne yaş, kimse kimseye iş hayatında abi, abla dememeli bence, benim aklım almıyor en azından. bu hitap şekli benim zihnimde iki kare oluşturuyor açıkçası: 1. eskiden trenlerde şimdi daha cok vapurlarda -abilerim ablalarım su elimde görmüş olduğunuz şeklinde başlayan cümleler 2. -boyayalım mı abi diyen boya sandığının başındaki ekmeğinin derdindeki çocuk. Ayrıca bir avukat ya da vatandaş olarak hiçbirimizin adliye memurlarına "işimizin düşmesi" de mümkün değil bence sadece işimizin kalemler vasıtasıyla gördüğümüz küçük bir bölümünün muhattabı olarak görüyorum memurlarımızı. Nasıl ki, memurların da işlerini bizi mutlu etmek için değil, görevleri layıkıyle yapmayı dert edindiklerini bilmem gibi. Elbette ki, kıyaslandığında daha kibar olanları var özellikle yukarıda bir kişinin de söylediği gibi İstanbul Adliyesi tevzi bürosu çalışanları favorim bu konuda. Bu durum da sadece benim yaptığım işten mutlu olmamı sağlıyor. Mutlu, huzurlu, vermli bir çalışma ortamı için, herkesin işini "işi" olduğunu bilerek yapması yeterli bence. "Abi" lere "abla" lara inanın gerek yok. Zararı olur, faydası olmaz!!!