Bir yerlerde bir yazı okumuştum. "Öldürmenin yanlış olduğunu öldürerek mi göstereceğiz?" anlamında bir içeriğe sahipti. İdam cezası bizim insan yanımızı yani acı çeken, intikam isteyen yanımızı tatmin ediyor gibi biraz. Yani küçücük masum çocuklara korkunç şeyler yapan bir caninin idamını "haksız bulmak" ya da "üzülmek" insan bazında bakıldığında pek mümkün değil. Ancak işe gerek hukuki açıdan gerekse etik açısından bakıldığında bir insanın yaşamına son vermek kabul edilebilir gibi değil. Ama insanız işte. Birisi tarafından çok sevdiğimize zarar verilince içimizden bunu ona yapanın da canı yansın istiyoruz. İçimizdeki ateşi söndürmek ya da kanayan yaraya tuz basmak için idam edilmeli diyoruz. İdamın bir son mu ya da bir başlangıç mı olduğunu bilmeden hem de.. Ölünce başımıza ne geleceğini kim biliyor ki? Kötülüğünün ve yaşadığı iğrenç koşulların hergün farkında olarak sefil bir hayat sürmesi gereken bir insana (ya da insan suretinde bir canavara) belki de ikinci bir şans veriyoruz. Rehabilite olmasın tamam.. Ama hakettiğini bu dünyada peşin peşin alsın diyorum ben.. Ve bu sürebildiği kadar suzun sürsün..