Rüzgar gibi esiyorum tutamıyorum kendimi...Düşünüyorum düşündüğümü farzederek ama bakıyorum derinlerdeyim...Gülüyorum halbuki içimden ağlayan duvara yine bir yara açtığımı bilerek...Oflar,ahlar dolduruyor tüm boşlukları ama bunların hepsi kendime...Sevilenden nefret etmek bilmiyorum ama kendinden nefret edebiliyor insan ama bir bakıyorsun ki gizli kapaklı bir yerde kendinle kalmak ve sevdiğinle orada kalmak ve gürültüden uzak durup huzuru yakalamak da kolay oluyormuş...Aman ne nefret etmekten ne de sevmekten vazgeçebiliriz...Huyumuz kurusun ne melek olabiliyoruz ne de şeytanı oynayabiliyoruz...