1- Saat sabah 06:00 civarı... Telefon çalıyor. Apar topar yataktan fırlayıp telefonu açıyorum.
Hattın ucunda, uzaktan akrabam olduğu için ev telefonumu bilen bir müvekkil...
- Ufuk'cum demek uyanıksın. Sen de benim gibi erkencisin anlaşılan.
Dumur...

2- Sayın Selim Balku'nun başına gelenin benzerini yaşamıştım ama şans eseri kurtardım.
Meslekteki ilk yıllar. Ofisi açalı birkaç ay olmuş. Temiz giyimli bir vatandaş tabelaya bakıp gelmiş. Gebze'de çok büyük arazileri olduğunu, bu arazilerle ilgili miras sorunları yaşadıklarını, kendisine ve ablasına (iki kardeşlermiş) kalacak payın trilyonlar değerinde olduğunu ve elinde buna dair belgeler olduğunu söylüyor. Belgeleri görmek istiyoruz. Belgelerin İzmit'de olduğunu, İstanbul'a ziyaret için geldiğini, aslında oradan bir avukatla çalışmayı düşündükleri için belgeleri yanına almadığını ama beni çok beğendiğini ve benimle çalışmak istediğini söylüyor ve ekliyor:
-Eğer istiyorsanız bugün İzmit'e gidip belgeleri alırım. Yarın incelemeniz için size getiririm.
-Peki getirin, inceleyelim.
-Yalnız birşey var. Yanımda pek para yok. Bana İzmit'e gitmek için yol parası verebilir misiniz?
Dumur.
Neyse ki para vermedim. Yıkılmış hayallerimle baş başa kalıp vatandaşı gönderdim