biz ki senle hiçbir şeydik önceleri.hayatta adımlarımız durağandı,yalnızdı yorgun bir izler bırakırdı.biz ayrı ayrı birer hiçtik..adlarımız tekildi tıpkı bizler gibi.iyelik eklerini söküp atmışlardı isimlerimizden.tektik tekildik...sigara izmaritleri gibi ayaklar altında çiğnenmeye mahkum bir kaderimiz vardı..ezilmiştik..biz ki senle ayrılıkların toplamıydık..terk edilmiş bir şehir unutulmuş bir şarkı gibi beklerdik hatırlanmayı ve sevilmeyi -Eskisi Gibi-...
Bazen her şeydik,sığmazdı gözlerimize ne gökyüzü ne de mavi okyanuslar..güzeldik,ama sadece BİZ olduğumuzda..Duyguluyduk,ağlamak için bir şarkı yeterdi...ikimiz,beyaz kağıtlardaki son cümle gibiydik.Bir nokta ile bitirirlerdi bizi..Suskunduk...Çatlamış topraklar suya ne kadar hasret ise ve de bir umut ile yağmuru gözlerse biz de öyleydik işte..Özlerdik ve beklerdik...Duraklarımız vardı,bazen ani seyahetlerimiz olurdu,ıssız kumsallarda bırakılan ayak izleri gibiydik..Asla bilemediler göremediler,bir dalgayla silinip giderdik..çoğu kez böyle olmuştu,isyan etmedik hiçbir zaman...Konuştukça anlamsızlaşan sustukça da unutulmaya mahkum olan cümleler gibiydik...Ne suskunlukları engelleyebildik ne de bir kez olsun vazgeçtik konuşulanları düşünmekten...Omuzlardan düşen bir ipek şal misali öyle savurdular bizi...Darmadağın olmuştuk...
Bahar mevsimlerinden hep sonuncu görünürdü takvimlerimizde...Tek tek düşerdik kuru yapraklar gibi.sarıydı renklerimiz..ki ne sen ne de ben sarıyı severdik...Biz yenilgiydik,derin bir iç çekiştik,boğazlarda düğümlenen son hıçkırık gibiydik...Bir türlü dinmek bilmeyen gözyaşlarıydı kederlerimizden de vazgeçemezdik...Bazen gülüşlerimiz oldu,onlar da yavaşça silindi ömürlerimizden...Aşktın sen,böyle tanımlayabilirdim seni..Ve giderken tüm anlamları söküp almıştın hayatımdan..Anlamsızdım ben...Başımı öne eğer düşünürdüm ne düşüneceğimi bilmeden..Belki de çözümler arardım sensizliğe...Karanlıktı odalar,kapılar sonuna dek sürgülüydü.paslı izler kalırdı ellerimde...açmaya çalışırken...birden başımı kaldırıp hayata söverdim,utanmazdım kızarmazdı yanaklarım...bazen ağlardım,tüm boyalar akar giderdi..Çirkinliği de sevmiştim...Tütünlerle avunurdum,insanlar teselli edemezdi bilirsin,daha önce de demiştim..O an bütün insanları ucuz beyaz kağıtlara sarıp yakmayı istemiştim..Caniydim..Sevmeyecektim,hiçbir sevgi senin sevginle kıyaslanamazdı..Ve biliyordum nazımın gülüşlerimin tesir etmeyeceği tek şey ayrılıktı...Kabullenememiştim..Bakma belki isyan etmedim,silmemiştim..Öyle bir mürekkeple yazmıştım ki,ne hasret rüzgarları uçurabilirdi yüreğimden ne de gözyaşlarıyla akıp gidebilirdi...Bitmeyecekti bitmemeliydi diyordum kendime...Sorular soruyordum,ve cevaplarını bulamazdım çaresizliğin dibindeydim..Çocuktum yine işte ben,isterdim ağlardım elde edemezdim...Büyümedim,büyüyemedim..Olgunluk emanet duruyor yine üstümde..bir türlü giyemedim,giydiremedin...