Kendin olabilmek için kendini bilmek gerek. Kendini olduğundan farklı bilen insan da kendince kendi oluyordur. Ya da aslında kendi olan birine, kendin ol derken, zaten kendi olduğu halde, tanıyamamış olduğumuz için böyle bir çağrıda bulunduğumuz oluyordur. Peki her zaman kendin olmak mı gerek? Ya da doğru olan bu mudur? Sıkıcı olmaz mı böylesi? Arada kendini bile şaşırtan yollara girmeli. Keşfetmek, tazelenmek, yeni bir kendin olabilmek için; ya da en azından yakıcı güneşin altında kavrulmuş tene damlayan iki küçük su tanesinin verdiği ferahlığın etkisini yaşamak için; soluklanmak için; "varlığı" hissedebilmek için.. Uyuşmuş bedenler, uyuşmuş ruhlar olarak aslında hepimiz (?) YOKUZ.. Birbirine sürttüğümüz iki taşın çıkardığı kıvılcım kadar varız; vücuda saplanan iğnenin çapı kadar; an'lar kadar.. Öyleyse?