Hani Cem Yılmaz anlatıyordu ya... Askerlik hikayesi...

"Baba, askerde bir gün sahneye çıkıyorum, alkış kıyamet, ertesi gün elimde paspas tuvalet temizliyorum. Benim kafa gidiyor geliyor. Hangisi gerçek? Ben hangisiyim" mealinde...

İşte bizim meslek biraz buna benziyor; bir gün "iyi ki bu mesleği seçmişim. Avukatlıktan daha güzel meslek olamaz" diyorsunuz, bir gün "nerden girdim bu mesleğe!" diyorsunuz.

Bir gün, "yaşasın adalet" ya da "Ankara'da da hakimler varmış" diyorsunuz, bir gün "lanet olsun bu yargı sistemine, bu ülkede adalet madalet yok arkadaş" diyorsunuz ki, hepsinde haklıyız.

Bütün mesele, bu iki zıt kutup arasında (en azından) dengeyi yakalayabilmekte.

Olumsuzluklar bizi "deşarj" ederken, başarılar, adalete ulaşmak bizi "şarj" ediyor.

Deşarj ve şarj ola ola öyle gidiyoruz işte...