MÜNÂCÂT

Ya Rab kerem it ki hor ü zârum
Dergâha besî ümmîd vârum

Toprakdan eyledün bir insan
Müstevcib-i akl û kâbil-i cân

Ger cân ise hâk-ı dergehindür
Ver akl ise sâlîk-i rehindür

Men cân içide gülşen-i hârum
Ve yine atil-i pür gubârum

Nem var kim lâf idem özümden
Mehv eyle benüm özümden

Ol gün ki yok îdi bende kudret
Kıldun mana gaybetümde rağbet

Can virdün ü sâhîb-i idil itdün
İdrâk-ı umûra kâbil itdün

Çün akl ile can emânetündür
Mende eser-î inâyetündür

Bunlârı menümle zâri kılmâ
Bir nîce azîzî hor kılmâ

Tâ kim bu makâmı terk idende
Senden mene azm îdüp gidende

Menden ceza île gitmesünler
Dergâha şikâyet itmesünler

Şom olmasun onlarâ visalüm
Olmasun onlardan infiâlüm

fuzuli