Bir zamanlar.... ....ufacık bir çocukken gördüğüm her nesnenin içinde yaşıyordum sanki.Kokladığım çiçeğin üstündeki karınca oluyordum bir an.Toprak daha bi bana yakın,daha bi cana yakın kokuyordu.Yağmur yağıyordu yağmur oluyordum,güneşle güneş.İçimdeki çıkarsız,hesapsız yürek hikayeler yazdırıyordu sağ elime..içimden ne geçerse şiir oluyordu.Kaygıysa kaygı,nefretse nefret,sevgiyse alabildiğine sevgi.Dostluk dendi mi akan sular dururdu... ..Ben çocukken daha bir güzeldi dünya...Bestelerim vardı benim 11 13 15 yaşlarımda....
Sonra büyüdüm.Farklılığım kalabalıklar içinde yalnızlığımdı...İnsanları kırmamak için mücadele ederken insanlarca umarsızca kırıldım.
Çocukken köyde yaşayan çocuklar için kapı kapı dolaşıp kıyafetler toplayan ben...!!!Şimdi o kadar kayıtsızım ki....o hislerimi de kadıköydeki dilenciler yok etti.Büyüdükçe sıradanlaştım.Sıradanlaştıkça köreldim.Köreldikçe azaldı şiirlerim,şarkılarım...
sorumluluklar aldım hayata dair.Sıkı sıkı bağlandım değerlerime..Derslerimi çalıştım.Mezun oldum,başarılar kazandım.Takdir gördüm ama....çocuk yüreğimi özledim.Hesapsız kaygısız çıkarsız sevmeyi.Ne dilersem yazabilmeyi özledim...Annemi özledim.
Ben ;
Çocukken şairdim.......................