Alıntı: Yazan GECE Ağır cezada 3 sanıklı bir dava. ben sanıklardan birinin midafisiyim. sanıklardan bir diğerinin müdafii de belli ki yeni başlamış avukatlığa. sürekli panikli ve şaşkın bir yüz ifadesi. ilk duruşma başlar. salona duruşma başladıktan sonra girdi, önce müşteki vekilinin oturduğu sandalyeye oturdu, mübaşir uyarınca bizim yanımıza (sanık müdafilerinin oturduğu masa) geldi. mahkeme sanıkları tek tek dinledi. tanıkların çağrılması ve dinlenmesi için ara karar verdi ve 2. duruşma tarihini belirledi. herkes salondan çıkarken bu avukat arkadaşımız (müvekkilinin beraat etmesi gerektiğine o kadar inanmış ki) hakimlere hitaben yüksek sesle "durun, müvekkilimin beraatine karar verecektiniz onu unuttunuz" diye serzenişte bulundu. tabi salonda avukatlar ve hakimlerde hafif bir kıkırdaşma oldu, mahkeme başkanı gülerek "çömezim benim, daha yargılamanın başındayız ne beraati" dedi. meslektaşımız kıpkırmızı oldu. yaşanana her nekadar gülesim geldiyse de, yüzüme yansıtmadım.