Başıma gelenler benim yüzünden…
Onu çok sevdim, anlamaya çalışmadım.
Onu hep papağan gibi ezberlediğim sözleriyle andım.
Onu hep belli günlere hapsettim.
O hep benim için “gök gözler, güneş saçlar filan” ve yakamda rozetti.
O hep sanki yalnızca Samsun’da, Erzurum’da, Sivas’ta…
O sıradan bir ölümlü gibi Dolmabahçe’de, Anıttepe’ydi.
O gururumun kaynağı, unutulmuş adımı dünyaya haykırandı, unuttum.
Onun çağları aşan sesini heykellerle, büstlerle susturdum.
Onun devrimci ruhunu ellerimle dondurdum.
Onun seslendiği genç olamadım,
Onunla “açık alınla çıktığımız yolda” onu yalnız bıraktım.
Başıma gelenler benim yüzünden…
“Bir musibet bin nasihatten iyidir” sözünü hatırlatınca babam,
Uyandım gaflet uykusundan.
Yürümek yeniden, devirmek karanlıkları elbette mümkündür,
çağdaşlık, içimdeki ölümsüz ülküdür.
Ülkemi, insanlarımı onun fikirleriyle aydınlatacağım.
Yarın 1 Kasım, vaat ettiği gündür belki de Hakkın…
10 Kasım’ı bu yıl vals yapıp,zeybek oynayarak kutlayacağım.