Aslına bakarsanız adalet duygusu, gerek sizin önermenizde, gerek benim önermemde, her iki durumda da hakların kötüye kullanılması halinde, kuşkusuz, yara alacak. Böylesi bir açmaz karşısında, yarar-zarar dengesini iyi kurabilmek gerekiyor sanırım.

Eski TCK.m.40, Yeni m.63'te, hapis cezasını gerektien mahkumiyet hükmünün kesinleşmesinden "önceye" ait olan tutuklulukta geçen süreler, kesinleşmeyi müteakip çektirilecek olan cezadan mahsup edilir. Kesinleşmeden "önceye ait" olma şartı aranması ise, kanımca son derece isabetlidir. Zira "nasıl olsa devletten 100 gün alacaklıyım, 100 günlük suç işleyebilir ve yeniden cezaevine girmem" benzeri düşüncelerin yeşermesine imkan tanımaz.

Böyle bir prensip yerleştiği takdirde (aslında zaten yerleşti de, senelerdir uygulama böyle), daha taraflar Mahkeme huzuruna çıkmadan verilmesi lazım gelecek karar belli olacak. Zira içtihadın ruhu "genel kabul" üzerine kurulu. Mağdurun kadın, şikayet edilenin erkek olması ve kadının "beni taciz etti" demesi yeterli. Yargılama şikayetçi kadının iki kelimesi üzerine tecelli edecek. Sizce bu doğru mu?

Saygılarımla...