tam 11 sene istanbulda yaşadım. bunun 5 senesi öğrencilikti.mezun oldum bir avukatın yanında çalıştım . sonra başkasının.. iş gücüm maneviyatım sömürüldü. sonra ortak oldum daha doğrusu ben öyle sandım. kandım kandırıldım. adliyeler ve ilçeler arası koştum.icralarda dosya çıkartmak için hacze çıkmak için adam aradım rica minnet iş yaptım. duruşmalara yetişmek için saat 06.00larda yollara düştüm. ailem yanımda yoktu çevre oluşturmak ve müvekkil bulmak para kazanmak için takla attım tırnaklarımla kazıyarak iş çevresi oluşturmaya çalıştım. ağladım. güldüm. yoruldum eğlendim. nefret ettim ama yine de ayrılmadım. sonra aşık oldum evlendim memleketim trabzona yerleştim. ortaksız (büyük keyifmiş) büromu açtım. nasibimi yiyorum. ne duruşma için ne haciz için ne harç yatırmak için ne de trafik için koşuyorum. hayat rahat. ağırdan alıp hayatı tadına vararak yaşıyorum ailemle. saat beşte işimi bitirip eşimle gezmeye sinemaya ya da eve gidiyorum. sakince yaşamak harika.
AMAAAA kanıma girmiş istanbul zehirinden kurtulamıyorum. ve herşeyine rağmen istanbulu çooook özlüyorum. kısaca herşey bizde başlar bizde biter....