Ben bir kız lisesinde okudum. Okulun o zamanlarda bir politikası vardı. Senenin belli dönemlerinde ellerimizde ufak tefek hediyeler şu an İstanbul Okmeydanında olan Darülacize'deki yaşlıları ziyaret etmek. Emekli maaşları veya sahip oldukları evleri bağışlama karşılığında ölünceye kadar kendilerine bakılan sahip çıkılın bir bakım eviydi burası.

Oradaki yaşlılar bizi sevecen bir şekilde karşılar, hediyelerimizi kabul eder, kendi ailelerinden bahsederken ya "vardı" ya da "var". derlerdi. Tabi aralarında eşarp takıntısı olup, kendisini acındırarak eşarbımızı isteyen, hocalarımızın hırkasını dilenen, yanlızlıktan yakınarak ilgi dilenciliği yapan yaşlılar da çıkardı.

Ne zaman orayı ziyarete gitsek, temiz yemekler ve pırıl pırıl yataklarda yatan bu insanların tek dertlerinin yeterince ziyaretçileri olmadığıydı. Çünki ya çoğunun yaşıtları kalmamıştı ya da çocukları, akrabaları yeterince onları ziyaret edemiyordu.