Guzel dilekleriniz ve destekleriniz icin gercekten cok tesekkur ederim.. Canim dedecigim benim hayatta en cok sevdigim ilk 4 insandan biriydi ve onun icin de benim yerim ayriydi. Bu nedenle onsuzluga alismak cok ama cok zor.
Son zamanlarinda disari ciktiginda bas donmesi oluyor diye bir cep telefonu almistik ona, kullanimini ve en temel seylerini ogretmistik. Onun icin oyalanacak yeni bir oyuncak gibiydi, her gun onu cozmeye ugrasiyordu. Tabii arayanlari ve aradiklari sadece bizlerdik ama o telefonun calmasi onu mutlu ediyordu-ben de ayni apartmanda yasiyor olmamiza ragmen sirf mutlu olsun diye onu okuldan hemen her gun bir defa da olsa ariyordum.
Aramizdan ayrilmadan tam bir hafta once telefonunu Adana'da oturan halamda unuttugunu soylemisti. Haftasonu benim ona gidecegimi biliyordu ve benden telefonunu getirmemi istedi. Cuma gunu en son yuzyuze gorususumuzdu ve ertesi gun beni halamin evindeyken arayip iyi olduguma kanaat getirdikten sonra, cep telefonunu hatirlatti. 'Tamam dedecigim, merak etme sen' deyip kapatmistim.. Son konusmamiz oldugunu nerden bileyim.. Pazartesi Adana'dan direkt okuluma gittim.. Sonra acilen Tarsus'a cagrildim... Telefonunu goturmustum ama.. Ama almadi.. Goturdugumu de bilmedi hic... Cevap vermesi icin yalvardim, kipirdamadi bile... Madem almayacaktin neden istedin diye isyan ettim... Agladim, sarildim, saka olmasini istedim o halinin.. ama degildi.. Sadece bir gun once donseydim o istegini yerine getirebilecektim aslinda.. Ama Adana'da halamda kalmak kolayima geldi, gitmedim, yetisemedim ona..
Hala telefonu bende. Iptal olmasin diye arada kullaniyordum Turkiye'deyken ama yurt disinda arama yapamadim.. Kimseye de emanet etmedigimden sanirim simdi iptal oldu.. Canim dedemin son istegini bile yerine getiremedigim gibi, simdi de o telefonun tamamen iptal olmasina neden oldum..
Cok uzgunum...