Ahucum,başınız sağolsun.Dedeciğin de cennetin en güzel köşelerinde otursun.
Ne mutlu sana ki dedenle güzel anıların var.Oysa ben dedelerimi hiç tanıyamadım.O kadar silik hatıralar var ki dimağımda.12 yıl önce kaybettim dedemi,diğerini ise hiç tanıyamadım.Sadece fotoğraflardan hatırlıyorum.Sadece bir anı var aklımda hastanede yatıyor dedem,kolunda serum.Kocaman bir buket çiçek yaptırdım ona.Kızdı bana "harçlıklarını neden otlara yatırıyorsun,sen geldin ya yeter bana" dedi.Doktorlar "daha senelerce yaşar hiç merak etme kızım" dedi.Ama o bizi bıraktı gitti.Almanya da bir hastanede öldü.Bizim 3 gün sonra haberimiz oldu.Oysa evde onun sevdiği yemekleri yapmıştık.Bize geri dönüyor sanmıştık.Şimdi her 23 Nisanda içim biraz daha buruk olur.
Ahh dedeciğim keşke burda olsan da babannemin yaptığı yemekleri beğenmeyip gizlice çöpe döksek,halamın çok yediniz hasta olacaksınız diye sakladığı muzları yatakların altından gizlice çalsak,giydiğim eteklere boyu kısa üşütüp hasta olacaksın deyip beni azarlasan,öpücük almadan çikolataları vermediğin için beni ağlatsan.Keşke burda olsan,başımızda dursan.O kadar kolay olurdu,o kadar güzel olurdu ki herşey.