Galiba benim bu bölüme ekleyeceklerim biraz fazla.
Bir başka bölümde yazdığım Emine Teyzemizi de geçmek istemedim.

Alıntı: Yazan Av.Nur Bu konu beni hep düşündürür. Hiç bir şey için geç kalmak istemem, insan ilişkilerinde. Belki bunu başaramadığım olmuştur, ama ihmal etmemeyi tercih ederim hep. Bu konuda aldığım bir ders vardır ve oldukça küçük yaşlarıma rastlar bu olay. Çocukluğumda bana bakan bir hanım vardı ve uzak bir semte taşınıp ilkokula başladığımda ayrılmıştık. Onu ziyaret etmeyi isterdim, annem götürürdü, ama sık gidemezdik. Çok ısrar ettiğim halde uzun süre götüremedi annem beni. Sonunda dayanamayıp götürdüğünde kızı çıktı kapıya ve öldüğünü öğrendik. Çok üzülmüş ve daha çok da sinirlenmiştim. Daha o evdeyken anneme ben sana söylemedim mi gidelim diye söylenmiştim. Bunun için konuşacaklarımı, ziyaretlerimi, mutluluk verecek şeyleri hep sevgili Emine teyzemi hatırlayarak ertelememeye çalışırım.

Bebeklik dönemimde, hasta olduğumda, yahut yuvaya gidemeyeceğim başka durumlarda bana şefkatle bakan Emine Teyzem teşekkürler.