Türkçemizin ümiversitelerde okutulması konusu hakkında değişik bir bakış açısı sunmak istiyorum.
THS foumlarında dikkatle ve uzun zamandır izlediğim bazı hususlar bulunmaktadır. İsim vermem imkansız. Bazı üyelerin aynı yazma hatalarını tekrarlayıp durduklarını, ancak bu hataların Türkçe dil bilgisizliğinden kaynaklanmadığını, bir takım ruhsal sıkıntılarını yazılarına yansıttıklarını üzülerek dile getirmek istiyorum.

İlkokul öğrencilerinin Türkçe dersinden sınava girdiklerinde, öğretmenlerin dikkatle dile getirdikleri şey,; “Aynı hataları hep aynı öğrencilerin tekrarlayıp durmalarıdır” demeleridir. Annesi ve babası boşanma eşiğinde olan bir çocuk, soru sonlarında bulunan –muyum ve –miyim gibi ekleri ısrarla birleşik yazabilir. Bu ekleri bitişik yazmalarının tek sebebi anne ve babasının ayrılmamasını istemesi ve bunu dolaylı da olsa yazdıklarına yansıtmasıdır.

Düşünce bozukluğu içinde olan yada psikiyatrik rahatsızlıkları olan üniversite gençleri de aynı hatalara düşebilirler. Bu her zaman bilgisizlik olarak adlandırılmamalıdır. Gelecek endişesi duyan üniversite gençleri, bir yakınına duyulan özlem, hasret duyguları, yalnızlık hisleri kişide kronik rahatsızlıklar meydana getirebilir. Türkçe dersinden sınava tabi tutulan arkadaşlarım da, kurdukları cümlelerde çok enteresan mantık hataları yapabiliyorlardı. Türkçe dersini iyi bilen arkadaşım kırık not alabiliyordu.

Tabanca, ateş, ölüm, korku gibi kelimelerin cümle içinde kullanıldığında, bu cümlelerde yine enteresan hatalar görülebilmektedir. Bir yakınını ev yangınında kaybetmiş Türkçe öğretmeni de “ateş” kelimesine rastgelen cümlesinde, o olayı unutmak için cümlede yanlış dil bilgisi, özne yüklem hataları yapabilmektedir.

Babası elektrik direğinden düşen bir üniversite öğrencisi, ünlem işaretinin direği anımsatması sonucu ve babasının ölümünü hatırlattığıi için, ısrarla ünlem işaretini kullanmayabilir. Ya da büyük harfle başlayan” L” harfini cümle başlarında küçük yazabilir.
Bir yakınının cenazesine katılmış olan öğretim görevlisi, “g,y,j ş” harflerinin aşağıya doğru olması sebebiyle mezarı hatırlattığı için, o olayı unutmak adına bu harfleri kullanmak istememekten kaynaklanan cümle hataları meydana gelebilir.

Ben konunun yalnızca bu boyutunu dile getirmiş olmakla, yani eğitim, gelişim gibi hususların da geçerliliğini kabul ediyorum.
Saygılarımla.