Bu ülkenin insanları, işkencenin en dayanılmaz ve en tarifsizini darbe zamanlarında gördü. Son günlerde Radikal Gazetesi'nde 12 Eylül'ün değiştirdiği hayatlar ismi ile bir yazı dizisi yayınlanıyor. Takip eden yaşıtlarım varsa ne demek istediğimi anlayacaktır.12 Eylül'ü bizzat yaşayanlar ise zaten yürekleri sızlayarak hatırlıyor o günleri; kaybedilenler düşünüldükçe üzülmemek elde değil.

Yazı dizisini ilk günden beri takip ediyorum ve işkencenin o yıllardaki boyutunu ağzım açık, korkuyla ve dehşetle bir kez daha okuyorum. 'Bir kez daha' diyorum çünkü daha önce defalarca duymuş ve okumuş olmama rağmen gerçek olamayacak kadar çirkin ve insanlık dışı bulduğum hikayeleri bir türlü kabullenemiyorum! Her karşılaştığımda ilk seferki gibi şaşıp kalıyorum.

Şöyle bir geçmişe bakınca, 12 Eylül döneminde cop ile tecavüz edilen kadınlar, banyo diye lağım suyuna sokulanlar, küçücük hücrelerde 50 kişinin birarada yaşaması, hiçbir hijyen ve sağlık koşuluna uygun olmayan koğuş&hücreler, yemek diye yedirilmeye çalışılan fareler, askıya çekilen, falakaya yatırılanlar ve daha yüreğin almadığı yüzlerce çeşit işkenceden seçin seçebildiğinizi... Tüm bunlar düşünüldüğünde evet Avrupa Konseyi İşkence ile Mücadele Komitesinin de rapor ettiği üzere, işkence ile mücadelede ilerleme gösterildiği doğru.

İlerlemeden öte "son bulma" haberlerini duymak/okumak umudu ile...