Alıntı: Tek yanlı evliliği bitirebilmek gelişmemiş toplumlarda görülür. İki taraf istese de bunun düzene bağlanması hakların güvencede olması için zorunludur. Mahkemelerde yaşanan facialar yasalardan değil toplumumuzdaki uzlaşma kültürünün gelişmemişliğinden, kadını ezme çabasından ileri gelmektedir.

Sayın Özge Yücel, eşlerden birinin birlikte yaşama iradesi sona erdiği an evlilik bitmiştir zaten. Hakimin onayı yalnızca hak dağıtımı sürecini başlatır. Hakim boşanma kararı vermediğinde eşler sarılarak evlerine mi dönüyorlar? Hangi kadın ya da erkek kendisini devlet eliyle iten eşini ısrarla sevebilir? Boşanmak istemeyen taraf ya eşine muhtaçtır ya da toplumun ayıplamasından çekinmektedir. Evlilik sevgi ve bağlılıkla yürür, bu tür kaygılarla değil.
Diyelim ki gerçekten sevdiği için istemiyor, bu durumda eşinin sevgisini kaybedecek davranışları sergilemesinin bedelini ödeyecektir.
Toplumun uzlaşma kültürüyle boşanmanın hiç alakası yok, hakim mahkeme salonunda uzlaşıldığını gördüğünde, "yahu siz aşıksınız birbirinize, hadi dönün evinize" şeklinde karar veriyor... Boşanmayı gerçekten isteyen eşler yalan dolan ifadelerle yargıyı kandırmak zorunda kalıyor.
Boşanma davası dosyalarını incelemeye yeni başladığım zamanlarda insanlığın küçülüşüne seyirci olmamak için tamamını okumadan kapatıyordum. Bir çok meslektaşımız boşanma dilekçesi yazarken sokak ağzını meslek argosu gibi kullanıyor. Önceleri arayıp "Hiç mi utanmanız yok üstadım? Bir hukukçu böyle mi dilekçe yazar? diyordum ama suçlayamıyorum ki, hakimi iğrendirmeden boşanma kararını almak zor.