Olması gereken nedir, pratik ne şekildedir? Tüm bunları anlatmaya belki gücüm yetmez. Ancak kısada olsa on yıllık meslek hayatımda gördüğüm şey; bu çürümüş düzene ve onun içindekilere, her şeye rağmen ‘saygı’ göstermeye çalışan tek tarafın savunma makamı olduğudur. Vatandaşa bir duvar örülmüş, hukuki standart diye bir kavram yok, vatandaş korkuyor, vatandaş soru soramıyor, sonuç alamıyor, saygı görmüyor.… Sonuçta saygıda duymuyor. Merak ediyorum; sav ve karar mekanizmaları vatandaşın kendilerine nasıl baktığını hiç umursuyor mu, ya da düşünüyor mu? Benim yaşadıklarım bunun aksini gösteriyor. Bizler alıştığımızdan mı, değiştiremediğimizden mi, kendimize olan saygımızdan mı bu kötü anıları yaşıyoruz? Sabır sınırlarını zorluyoruz…. Karşı tavrı neden aynı seviyeye indiremiyoruz? Bu inancı kaybedersek mesleğimizi yapamayacağımızdan mı korkuyoruz? Bu sistemde duygudaşlık kurmadan çalışmak zor ama bu duygudaşlık hep tek taraflı olduğu sürece isyanda isyan olmakla kalır mı bilemiyorum. Suyun öteki tarafı da var, bunu görmeden çalışmak kâğıt üzerinde makama sahip olup aslında hiçbir şey olmayışın bir göstergesidir.