İlk senemde, İstanbul'un güya en iyi yurtlarından birinde kalmıştım. Özel bir yurttu. Hem de çok özel. Mesela camiden su taşıyıp duş alır, mum ışığında ders çalışırdık. Salataların içinde de sevimli (!) hayvancıklar görürdük. Çeşitli rivayetler söylendi o zamanlarda, sanırım kumar borcu varmış yurt sahibinin vs vs vs.

Neyse ben ilginç bir şansa sahibim. Lise son sınıfta gittiğim en özel dersane de ilk ayında yine rivayetlere göre sahibinin kumar borcu yüzünden batmıştı. Ben de depresyona girip başka dersaneye gitmemiştim. Nasılsa kazanamam diye düşünürken 18. tercihim olan İstanbul Üniversitesi'ni kazanmıştım.

Bu kötü yurt sayesinde de normal şartlarda asla eve çıkmama izin vermeyecek abim eve çıkmama izin vermişti. Ama kendi evinin dibinde bir eve. Tabi şans bu ya boşandılar. Ve abim yalnız yaşamak istediğinden başka bir semte taşındı. Şimdi gülüyorum çünkü abim evlendi ve mutlu.

O yurtta elektirikler varken bile çamaşır makinası çalışmadığından ve sık sık yeni evli abimin evine çamaşır götürmek istemediğimden, kuru temizlemeciler sayemde zengin olmuş olabilirler.

Tüm bunlara rağmen, yurtta kalmak müthiş bir deneyimdir. En bencil insana bile paylaşımcı olmayı öğretebilir. Çok eğlenceli geçer akşam sohbetleri. Canınız hiç sıkılmaz. Tahammül etmeyi öğrenmek çok önemli şu hayatta ve yurt bunu öğrenmek veya geliştirmek için bulunmaz bir fırsat. Ayrıca bence devlet yurtları da gayet iyi. Yani benim yurdumun yanında hepsi iyiydi o ayrı ama genel anlamda da devlet yurtlarında kalan arkadaşlarımdan olumsuz şeyler duymamıştım.