Benim değil de oğlumun bir beagle olmuştu. Küçükken kulaklarına basa basa yürümesi, zıpladığında kulaklarının savrulması gerçekten çok hoştu. Oğlum Kiss olarak isimlendirdiği Kiss, evin diğer akbaş ve asya çoban köpekleri ile gayet uyumluydu. Büyükdükten sonra onun barışçıl ve sevecen tarzından köpek sevmeyenler bile gülümsetirdi.

Bir misafir geldiğinde herkeze teker teker merhaba derdi. Onu temel eğitim verdiğimizde en uyumlu öğrenci olmuş, ileri derecede itaat konusunda harikalar yaratmıştı. Zeki olan bu şeker hayvanın özgüvenine ben bile hayran kalmıştım.

Tek kusuru vardı uluması, özellikle sahiplerinden uzak kaldıklarında ya da sahibi uyuduğunda geceleri ulamaya başladığında onu susturmanın imkanı yok gibiydi. Bizimki bahçede yaşadığı için çok fazla problem olmadı ama başka Beagle sahipleri komşuların çok rahatsız olduklarını, bazı sahiplerin bu yüzden köpeklerini geri verdiklerini anlattılar.

Aslında av köpeği olan bu köpeklerin sağlıklı olması için kilo almaması birinci şart. Şekerlikleri ile herkezin elinden yemek koparma konusunda başarılı olan bu afacanların uzun koşmalarını sağlamak en önemli faktörlerden bir tanesi.

Kiss büyük bir bahçede büyüğü için bu tür sıkıntıları yoktu,ama diğer köpeklerin mamalarını aşırma konusunda bayağı başarılı olduğu için kilo almayı başarmıştı.

Fazla hareketli ve afacan bu köpekleri zaman zaman kendilerinden korumamız gerektiğini unutmamamız lazım. Aşırı neşeleri yüzünden yola fırlamaları ya da hiç beklenmedik tehlikelerin kucağına atlamaları mümkün... Eh büyüklerimiz bazen korkusuzluğunda korkulacak faktörlerden bir tanesi olduğu unutmamak lazım. Ne yazık ki bizim Kiss de böyle bir afacanlığa kurban oldu ve bizi Kiss'siz bıraktı.