Sımsıkı kapatıyorum gözlerimi. Gazete sayfasını atlayarak geçiyorum. Görmek istemediğimse, dayaktan morarmış bedenler, cinayete kurban gitmiş kadınlar. Doğusu, batısı farketmez. Şiddet her yerde. Bazen bir duvar ötenizde duyarsınız da içiniz ürperir. Bazense geçmiş hatırlanır. Kucakta bir bebek, acil kapısında, adli rapor alınırken bebeğin korkulu gözlerini, ağzı burnu kan içinde eşofmanlarıyla çıkmış bir kadın, hali perişan, anımsarsınız.

Bir kez şikayet edersiniz, ceza ertelenir. Yine şikayet, ceza alır, parası bolsa yine aynı ev içinde, öder geçer cezayı. Karakoldan başlar serüven, polisler bakar ''Ne yaptı da dayak yedi?'' diye bas bas bağıran suskun sesleri duyarsınız gözlerinden. Savcı sorar, hakim sorar, ''Yalnızca bebek ağladı, bunun için.'' derken, mağdur utanır. Bir daha gitmez şikayete, gidemez çünkü en az fiziksel şiddet kadar, bakışlar da yaralar ruhlarını.

Evlenmekten, sevmekten, güvenmekten korkan bir sürü insan dolar sokaklara. Nadiren şeytanın bacağını kırar şiddet gören bir kadın, nadiren daha sonra mutlu olur. Yoksa eski eş etiketi yakasında ölene kadar asılı kalır.