Kastamonu'da yerel bir gazeteye yazı yazmaktayım bazılarını sizlerle paylaşmak isterim.Bunlardan biri :


BAZEN AĞLAMAK GEÇER İÇİMDEN BENİM DE...

İnsan memleketini neden sever? Gidecek başka bir yeri yoktur da ondan! Gidilip görülmesi gereken yerler vardır elbet yeryüzünde… Bunların başında doğasıyla, havasıyla, deniziyle, insanıyla memleket gibi memleket Kastamonu vardır belki de…

Bir temmuz sıcağında deniz kıyısında olmak var, Abana’da..Düşler kurmak, küçük bir tekne ile mavi sularda kaybolmak…
Cide’nin deniz kokan kahvelerinde oturmak, Rıfat Ilgaz’ı anmak var dostlarla… martı seslerini dinlemek…
Saat Kulesi’ nde kahveni yudumlarken yakıcı serinliği hissetmek var dudaklarında delicesine…
Ya da uzaklaşmak var insanlardan Ilgaz’a çıkıp kendince şiirler okumak var…

‘’Dağ başlarında
Taş gibi olmak güzel şey
Öyle sessiz ve kendi halinde…’’

Bazen ağlamak geçer içimden benim de
Kastamonu’dan uzak olmayan anlayamaz
Hele de aşık değilse benim kadar memleketine…

Bizim hiç tango, salsa yapan gençlerimiz, sabahlara kadar caz eşliğinde ellerinde şampanyalarla doğum gününü kutlayan insanlarımız olmadı. Biz hiç dansöz oynatmadık masamızda, bizim hiç Çiçek Pasajımız olmadı…
Bizim tarlada çalışmaktan elleri nasır tutmuş analarımız, fabrikadaki makineye iki parmağını vermiş babalarımız oldu hep. Biz sevgiyi yalancı masalarda değil; bu güzel ana babalarda bulduk. Eğlenmek için gideceğimiz bir tiyatromuz da olmadı çoğu zaman. İki oda arasındaki sıcaklık farkının otuz beş dereceyi bulduğu odalarda hatıralar dinleyip, güldük hep…
Beş yıldızlı bir otelin kumarhanesinde sabahlamadık, ya da bembeyaz çarşaflar üzerinde yatmadık. Çaldığımız her kapının ardında, birbirimizi tanımasak bile bir parça ekmeğini paylaşacak, naftalin kokulu yataklarında yatıracak insanlarımız oldu bizim…

Kısacası, sevgimizi kavgamızı, aşkımızı yalansız yaşadık ve hep bundan gurur duyduk…

Bazen ağlamak geçer içimden benim de
Kastamonu’dan uzak olmayan anlayamaz
Hele de aşık değilse benim kadar memleketine…