Bu zamana kadar hep komik anılar anlattım ama geçen gün yaşadığım olay, mesleğimin yıpratmaya başladığı şu dönemde gerçekten beni çok üzdü.
Mesleğe ilk başladığım yıllarda aynı işyerinde işten çıkarılmış 8 kişinin vekili olmuş kıdem ve ihbar tazminatları ile birikmiş ücret alacakları için dava açmıştım. Davalar bitti, talebimizin üzerinde bir alacak miktarına hükmedildi. İcra takibine geçtik. Şirket iflasını açıklamıştı ve şirketin üzerine sadece 2 adet araç kalmıştı ve bunlar da şirketin vergi borcundan dolayı hacizliydi. Müvekkiller araçların satış masrafını karşılayacak durumda değillerdi, olsa dahi yapılan masraf yanlarına kar kalacaktı. Durumu kendilerine izah ettim, karşı taraf vekiliyle defalarca telefonda görüşüp müvekkillerin ne kadar zor durumda olduklarını anlattım. Bu arada, ben ne davalar ne de icra dosyaları için vekalet ücretimi alamamıştım. Sürekli oyalamaları karşısında işsiz kaldıkları için üzülüp tolerans göstermiş, kiminin iş bulmasına yardımcı dahi olmuştum. Davalar sırasında şehir dışında bulunan bir müvekkilin dava masraflarını da aynı hissiyatla kendim karşılamıştım. Daha sonra aradan uzun zaman geçti, dosyalar için masraf dahi verilmediğinden ben de vekillikten çekildim. Yıllar sonra, masraflarını benim karşıladığım müvekkil büroma geldi ve dosyasını ona iade etmemi söyledi. Dosyalardan çekildiğimi, bendeki evrakları veremeyeceğimi, dilerse fotokopi verebileceğimi söyledim. Ağıza alınmayacak hakaretler ve küfürlerle üzerime yürüdü, büroyu terk etmesini söyledim. Koridorlarda küfürlerine devam ederek gitti. Bu arada beni , karşı taraftan rüşvet almış olmakla da suçladı. Kötü olan şey ; yardımcım büroda değildi ve komşularıma da duyup duymadıklarını soramadım. Biliyorum ki suç duyurusunda bulunsam bir şey çıkmayacak ve sonuçta o kişi kendini daha güçlü ve haklı hissedecek. Acemiydim, idealisttim, anlaştığım vekalet ücreti ödenmese de davaları sonuçlandırmıştım. Hatta vekalet ücret alacağım için icra takibi bile yapmamıştım, zaten işten çıkarılmışlardı, zaten işsiz ve yoksullardı.Şimdiyse üzgünüm, mutsuzum...