Son yıllarda evrendeki değişime uyarak bizlerde değişmeye başladık. Dünyanın çehresi ile birlikte bizlerde içimizdeki yaşam arzusunu, içimizde gizli olan bir çok niteliğe sahip güzel insanı yani kendimizi yüzeysel de olsa değiştiriyoruz. Aslında içimizde hala aynı; güvenen dolayısı ile de güvenmek isteyen, seven ve sevilmek isteyen, paylaşmak isteyen, herşeyden önce mutlu edip mutlu olmak isteyen insan duruyor. Fakat korkuyoruz hemde hepimiz birbirimizden korkuyoruz. Birisi iyi bir şey yapsa, başlıyoruz altından ne çıkacak diye beklemeye; sonra zarar görmemek için asıl duygularımızın üzerine giydiğimiz bizi birbirimizden, zarar vermek isteyecek insanlardan koruyacak olan kıyafetimizi, yani maskemizi Böylece duygularını, hayata asıl bakışını yok saydığımız kişiyi, yani kendimizi üzerine giydiğimiz maskeyle hayatı yaşamaktan men ederek zaman içerisinde havasız bırakıp önce depresyon'a sonra intihara sürüklüyoruz.
Selam beklemeden selam verdiğimiz, karşımızdakilerle hakkımda ne düşünür hesapları yapmadığımız, yani hayatımızı başkaları için değil önce kendimiz için yaşadığımız, yaptığımız hatalar karşısında gülebildiğimiz ve insanlarıda güldürebildiğimiz zaman. İçimizde asıl var olan bize, hayatı yaşama fırsatı verdiğimiz zaman hem depresyon hemde intihar bize çok uzak şeyler olacak. Sorunlarla karşılaştığımız, kendimizi çıkmazda hissettiğimiz zaman akla gelir intihar. Kimse mutlu olduğu zaman intiharı düşünmez. O halde mutlu olmak için çabalayalım, olayların hep olumsuz yüzünü mü görüyoruz. Biraz zorlayıp iyi yönlerini bulalım, bulamadık mı, o halde her şeye rağmen, hayat devam ediyor ''benden kıymetli mi'' demeyi bilelim.
Bu hayat sadece bize ait değil eşimiz'e, çocuğumuz'a, Annemiz'e, Babamız'a bizi seven bizimle müşarekette olan öldüğümüzde arkamızdan ağlayacak herkese ait. Kimseyi üzmemek için hayatla savaşırken bile gülümsemeyi bilelim...
Gerekiyorsa biraz uğraşın ama gülümsemek için olumlu bir şey bulun, bulamıyormusunuz bence yeterince aramıyorsunuz.''

Saygılar