Şimdi ansızın çıkıversen karşıma,
konuşsak senininle havadan sudan,
Yeşil çay bahçesinde mesela,
bulutlara değse bakışlarımız,
hafif çiseleyen yağmurun,
saçaklara bıraktığı ışıltılı damlaları saysak seninle.
Ben çocukluğumun,
en saçma sapan anılarını anlatsam,
hani o,sarı sapsarı saçlarımı belime kadar upuzun ikiye ördüğüm günlerden,
bahçemizdeki ceviz ağacının gölgesindeki salıncağımda sallanırken,
kurduğum iki kişilik düşlerden,
uçurtmamı uçururken,
kendimi gökyüzünde hissedişimden bahsetsem sana,
gecenin en ıssız karanlıklarında,
kayan yıldızları izlerken,
içimden bir dilek tutarak,
sabah uyandığımda olacağına yürekten inandığım çocuk yüreğimi sana açsam,
işte böyle delice şeyleri uzun uzun anlatsam!
Sense karşımda,
sadece baksan bana.
Hiçbirşey anlatmadan ve katmadan,
eksiltmeden ve sormadan,
sadece elini uzatarak,
beni anlamaya çalışsan ve
sadece yüreğindeki sıcaklığınla dolarak
bana baksan...
Şimdi alel acele çıkıversen karşıma,
anlayabilsen sana olan hasretimin,
ne kadar dayanılmaz ve de son sınırına gelmekte olduğunu ,
bir bilebilsen,
sana olan sessiz özlemimin ne kadar,
bıçak sırtı ve de öldüresiye canımı yaktığını.
Şimdi,
işte tam şu an,
bir çıkıversen karşıma,
bir çıkıversen,
sarılsam,
ve başımı omzuna yaslayarak,
saatlerce
ağlasam,
ağlasam,
ağlasam...