Alıntı: Yazan yaren Memleketim, memleketim, memleketim, ne kasketim kaldı senin ora işi ne yollarını taşımış ayakkabım, son mintanım da sırtımda paralandı çoktan, şile bezindendi. Sen şimdi yalnız saçımın akında, enfarktinda yüreğimin, alnımın çizgilerindesin memleketim, memleketim, memleketim... Nazım Hikmet Nazım'ın yüreğinden bu dizeler döküldüğü zaman eminim Nazım da memleketinin tepeden tırnağa "iyi" den "güzel" den ibaret olmadığının farkındaydı. Kendisi "memleket" hasretiyle, "memleketinin insanı" hasretiyle yanarken "memleketinin bir çok insanı" O'nu uzak durulması gereken biri olarak görüyordu.Htta belki sevmiyordu.Nazım tüm bunların farkındaydı.Ama bir gün olsun memelketimi insanımı sevmiyorum dememiştir. Hayata,insana Nazımca bakmak bu olsa gerek...

veli kul bu olsa gereko fıtrat henüz bende yok