canım herkesten insan gibi insan olmuyor.önce bi insan olmayı öğrensinler sonra dost olmaya gayret etsinler değil mi ama ben bu şiiri orta okul yıllarımdan beri defterimin en baş sayfasına yazardım. defteri her açışımda bunu görüp insanlara fazla yakın olmamak gerektiğini tekrar tekrar kazırdım beynime.ama gün geldi bu şiir aklımdan uçuverdi.aşk şiirleri ayrılık dizeleri sildi bu güzelim şiiri.hiçbiri böylesine derinden etkilemedi beni.sonra insanlar yaralamaya başladılar,hastalıklı sevgiler ,yalan yüzler, sinsi gülüşler çevremi sarmıştı ve yine bu şiir çıktı karşıma.eski defterlerimden birini inceliyordum baktım yine ilk sayfada ve duruyor öyle mahsun mahsun.terk edip gitmiştim.büyüdük ya her şeyi aşabilirim sanıyordum.ama öyle olmadı sandığımdan daha farklıydı her şey ve herkes.işte bu yüzden ben de bu şiiri sizlerle de paylaşmak istedim.hayatı ve insanları anlatmaya bir dörtlük bile yeter:

Sanırdım gündüzdü onlarla gecem
İçimde ümitti dost bildiklerim
Ne zaman yıkılıp yere düştüysem
Bırakıp da gitti dost bildiklerim

işte bu dörtlük benim hayatımın özeti..