Güneş, doğmadı yüreğine.
Kan bulutları tesellin,
Şavkı vurmadı yaraya,
yakamoz olsa gecede.
Taş yarıldı göbeğinden, hazin yıkılışın,
Gökkube üzerime.
Kainat sana,
sen kadere İSYAN...


Bahtına isyan çocukluk düşler,
Al yanaktan süzüldü kör yüreklere,
kan damlası...

Gök yüzü mavi, kızıl güneş,
neyime ?
Bahtım gibi katran geceyedir isyanım...
Haykıramadan alnıma kazınmışları
Kırlangıç yüreğinde bir acı sevda,
YAŞAMAK...

Çocukluk düşlerine gem vurmuş hain,
kıvranır çaresizliğinde,
çığ düşmüş mahrur beden.
Yılan tenine saklı umutları,
akırtır zehri yüreğine,
Kızıl gül hayali vuslat düşler.


Yaşamak...
İnadına yaşamaktı,
açlığın diğer adı, çocuk.
Alnı açık, sevgi yüklü,
yaşama sevinci alınmış,
geleceği çalınmış,
ÇOCUK...


Utanç sillesi zulmün suratına,
direnmekti, yıkılırcasına kadere.
Utanç duvarı,
kör yüreklere...


Pardon çocuk,
Utanıyorum senden,
utanıyorum kendimden,
insan olduğumdan ...

Bir umudum çocukluğum,
utancımla uçuverdi elimden,
Alnına kazınmış kader mi yoksulluk ?
Beter mi düşmeliydi payına, AÇLIK.
Sen utanma çocuk,
seni bu hale getirenler utansın.

Pardon ÇOCUK
...

( Medyada manşet açlığın hüznüne isyanım olsun.)


koçak
istanbul