BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM ANNE !!!
Yüreğim acıyor,
kanıyorum her şafak söktüğünde,
Anma, koymadığın adımı bir daha,
hem kundakta terk edildiğim kaldırım taşında değilim ANNE...
Ama biliyormusun ?
her geçeni, esmer yüreği olanı sen sanırım,
Bakışlar soğuk, renksiz ve şefkatsız ANNE...
Bir değil her heri acıyor şimdi anne,
her yerim....
yüreğim....


Güneşi ben katlettim,
doğmamış şafağı da....
karanlığı ben çağırdım gözlerime,
Katili olmayı öğrendim umutlatrımın,
celladı da hayatın...
Kodlanmamış bir militamım şimdi ben anne...

Geceleri sığındığım kuytularda kucağını özlüyorum,
hani hiç hissetmediğim kucağın varya annem...
Solan yanağıma, kuruyan dudağıma değmişmiydi gözyaşın bilmiyorum,
ama yüreğin değmişti kayanayan yüreğime anne değil mi ?

Ben,
Sevdaların Üvey Cocuğu,
celladı yıkılmış umutların,
serseri düş korsanı bedenimin,
pimi çekilmiş bombasıyım sokakların şimdi....
Mutlumsun ANNE...!!!

yokluğun enkazında can çekişiyorum anne,
soytarı gülüşler saplandı benedime,
yalnızlığı sen,
kimsesizliği kim kazıdı yüreğime anne, kim ?
alnıma yoksulluğu kazıyan kim anne kim ?


Soytarı özentileim olmadı hayata dair,
acılar yorganım,
göz yaşı yastığım,
sen hasretim oldun anne, hasretim.....
dondum özlemlerimde geceleri,
Yılan kadar soğuk,
yokluk kadar beter...
vuruldum....
her santiminde ağlamalarımda vuruldum.
Bir yanım hasret, bir yanım kimsesizlik ...


kızgın değilim kadere, küs değilim sana anne.
utanmadım açlığımdan,
küfretmiyorum soysuza,
sen de utanma anne, kader utansın kader....

beni,... seni... bu hale getiren utansın anne...
şayet varsa utanacak yüz, sızlayacak yürek....


Beni artık arama buradalarda,
bıraktığın bebek değilim artık,
kahır yüklü gözlerime, bedenime,
büyüdüm anne büyüdüm...
hem öyuncaklarımı da özlemiyorum,
zaten hiç olmamıştı.
her bayram aynı yama yüreğimde kanayan,
örselendikçe körpe bedenim,
bilendim sırak kılıcı misali...

Yüreğimi dayadım en keskin yerine,
kana kana içtim avuçlarımdan kimsesizliği,
yokslulluğu,
yalnızlığı...
atıyorum bedenimi şafaktan şafağa,
kör kuytularda arıyorum avunmaları,


sokaklar meskenim,
kaldırımlar yatağım,
ama yine de hasret yorganım be anne...
bedenime saplanmış kör kurşun adım, anne...
Şairin yüreğinden damlayacak bir damla kan adım anne,
adımı kusacak kara çalan kalem,

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM ANNE....


KOÇAK
25.04.2010