kardan adam


sensiz odamın penceresinden bir adam dışarı bakıyordu ayakta,
dışarda sensizlik yağıyordu durmadan lapa lapa ve esen fırtına sensizlik,
oysa dört mevsim öncesinde şimdiki zamanlarda adamın,
sen yağıyordun üstüne üstüne, sen dökülüyordun, senden adam oluyordu.

sensiz odasından usulca ağır ağır, ağırlığıyla hüznün kendinde yitmiş,
sokaklara saldı kendini adam, seni değil, el ele duygusunu arıyordu,
sensizliğe çaresizdi artık, biliyordu, zaten içinde de sensizlik yağıyordu,
el ele diyordu kendi kendine, el ele ve boş ellerine bakıyordu,
sensizlik yağıyordu boş ellerine kurşun kurşun, ve donmuş damlalar sönük gözlerinden,
sensizlikten donmuş adam oluyordu kaskatı, ve kar tanelerine soruyordu, neden, neden,
üşüyen içini ısıtacak duyguyu bulamıyordu, el ele diyordu durmadan, çırpınıyordu,
bulamıyordu, ve neden diyordu sessiz haykırışlarda ,bulamıyordu.

döndü ağır ağır adam,
ağırlığıyla sensizliğin kendinde bomboş,
sensiz odasının aynı penceresinden,
kör ve anlamsız, ışıksız gözlerle dışarı bakarken aniden,
binlerce parçaya bölündü camdaki ölgün hayali ve karlara döküldü,
dönmeye başladı adam, durmadan döndü ve son noktasına gerdiği yaydan,
bilincin son kırıntılarını fırlattı duvarlara şarap şişelerinde,
ve sensizliğin kırmızısına boyadı sensiz odasının tüm duvarlarını,
ve parça parça olmuş boş elleriyle üstüne,
sensizliğin kanayan kızıl resmini yaptı.

merhaba.